Po 1945 r. we Wrocławiu osiedliła się liczna grupa ocalałych z Zagłady Żydów polskich.

Od początku miasto stało się silnym ośrodkiem osadnictwa żydowskiego. Pionierami społeczności żydowskiej we Wrocławiu i na Dolnym Śląsku stali się byli więźniowie obozu Gross-Rosen i jego licznych filii.  Od września 1945 r. do Wrocławia napływali żydowscy emigranci z terenów zajętych przez Związek Radziecki. Pod koniec 1946 r. liczba Żydów w mieście wynosiła ok. 15.000

W maju 1945 r. rozpoczęła działalność Żydowska Kongregacja Wyznaniowa, która prowadziła Synagogę Pod Białym Bocianem oraz trzy domy modlitwy. Wrocław stał się siedzibą Wojewódzkiego Komitetu Żydowskiego. W mieście zaczęły powstawać liczne organizacje żydowskie, szkoły i placówki społeczne.

Przeobrażenia w Polsce przybrały jeszcze bardziej na sile latem 1967 r. na skutek wybuchu wojny izraelsko-arabskiej (tzw. wojny sześciodniowej). ZSRR potępił Izrael i zerwał z nim stosunki dyplomatyczne; tak samo postąpiły władze polskie. Organizowano wiece w zakładach pracy, potępiające żydowskie "zapędy imperialistyczne". Nastroje wrogie Żydom pojawiły się w kręgach partyjnych, wojskowych i milicyjnych, również wśród prorządowych katolików skupionych wokół Stowarzyszenia "PAX". Kościół, na czele z kardynałem Wyszyńskim zajął stanowisko raczej proizraelskie. Niektórzy Polacy pochodzenia żydowskiego jawnie manifestowali swe poparcie dla działań armii izraelskiej.

     Załamanie się ruchu studenckiego pogrążyło część społeczeństwa w apatii, uświadamiając, że jakiekolwiek powiększenie obszaru wolności nie jest możliwe. To przeświadczenie zostało umocnione jeszcze bardziej przez krwawe stłumienie "praskiej wiosny" w sierpniu 1968, w którym uczestniczyło też Ludowe Wojsko Polskie.  Nasiliła się też aktywność cenzury, rozrzucono wiele złożonych książek i czasopism. Utrudniano jeszcze bardziej możliwość wyjazdu za granicę ludziom, u których dopatrywano się powiązań z ruchem marcowym.

Wydarzenia w kraju i związane z nimi postawy antysemickie pogorszyły obraz Polski w oczach krajów zachodnich. Tym bardziej, że wywołały fale przymusowych emigracji z Polski osób pochodzenia żydowskiego, a także naukowców i ludzi kultury. Wskutek kampanii antysemickiej w latach 1968–1972 opuściło Polskę 15-20 tys. osób. Aby dostać pozwolenie na wyjazd żydowscy emigranci (oraz ich nie-żydowscy współmałżonkowie) musieli podpisać podanie do Rady Państwa o zrzeczenie się polskiego obywatelstwa. Zamiast polskich paszportów otrzymywali oni tzw. dokumenty podróży ważne tylko na wyjazd z Polski i bez prawa powrotu, w których było napisane, że "posiadacz niniejszego dokumentu nie jest obywatelem polskim". Przyczyniło się to jeszcze bardziej do negatywnego obrazu Polski w krajach zachodnich.

Po marcu 1968 r. życie żydowskie we Wrocławiu właściwie zamarło, choć nadal działał TSKŻ i kongregacja wyznania mojżeszowego.

Wypadki 1968 roku miały jednak co najmniej jeden pozytywny aspekt. Choć sami protestujący mieli nikłą nadzieję na przezwyciężenie założeń systemu komunistycznego i strajkowali pod minimalistycznymi hasłami "Socjalizm – tak, wypaczenia – nie", zmienili świadomość znaczącej części młodej inteligencji polskiej. Ci, którzy zaczęli w tym czasie aktywną działalność polityczną, często pozostawali jej wierni przez długie lata. Zaowocowało to w roku 1980, gdy uczestnicy wydarzeń marcowych tworzyli zręby "Solidarności".

Odrodzenie gminy żydowskiej we Wrocławiu nastąpiło po 1989 r. W mieście zaczęto organizować konferencje naukowe, wystawy i imprezy kulturalne poświęcone tematyce żydowskiej. Rozwijano badania naukowe nad faszyzmem i Holokaustem na Śląsku, a także dziejami Żydów dolnośląskich po II wojnie światowej W 1993 r. na Uniwersytecie Wrocławskim powstało Centrum Badania Kultury i Języków Żydów Polskich, przekształcone w roku 2003 w Studium Kultury i Języków Żydowskich.